allee, met risico van de camera kwijt te geraken, toch maar een illegaal fotootje genomen:
Sunday, January 06, 2008
Thursday, December 27, 2007
Saudi en Bahrain
Eindelijk eens even de tijd kunnen nemen om jullie eens een update te geven. Mijn eerste 'torn' (lees tour of duty) zit er al weer zo goed als op. Nog een dikke twee weekjes en ik vlieg al weer terug naar Belgie. De tijd is echt voorbij gevlogen. Veel valt er wel niet te vertellen. De dagen hier in Saudi bestaan uit niet veel meer dan werken, eten en slapen. Hoewel ik naar hier ben gekomen met het idee dat ik een schip onder mijn hoede zou krijgen, is dat niet echt doorgegaan. Blijkbaar dachten ze dat ik wel een geschikt iemand zou zijn om de planning voor zijn rekening te nemen. Nu iedereen die mij een beetje kent weet dat dit erg vergezocht is, maar bon. Al bij al denk ik dat ik het niet slecht aan't doen ben. Bovendien zou het enkel voor deze torn zijn. Wat het de volgende keer gaat worden, dat is allemaal nogal vaag op dit moment. Maar ik zou toch wel uit het kantoor en op site geplaatst worden. Lange dagen (maar dat was ook wel te verwachten) met de leuke kans om dankzij de planning en de rapporten die ik dagelijks moet maken een overzicht te krijgen over heel het project. Iets wat toch niet velen gegeven is. Een werkweek bestaat hier uit twaalf dagen, waarna we 2 dagen vrij krijgen in Bahrain. De reden om naar hier te komen is vrij simpel: alcohol (en voor sommigen ook natuurlijk het 'betaalde plezier'). Saudi is een vrij droog land laat ons maar zeggen, in tegenstelling tot dit kleine koninkrijkje waar ik nu in mijn tweepersoons kingsize bed mijn verhaaltje lig te typen. En eigenlijk hou ik het hier ook wel zeer rustig. Iets lekkers gaan eten en een paar pintjes drinken, en dan is heel het verhaal wel verteld. Voor de rest is het vooral veel slapen. Foto's heb ik op dit moment nog niet, want op site is het verboden foto's te maken, en op de compound waar we verblijven is het altijd nacht! (Het is nog donker als ik vertrek, en weer donker als ik thuis kom).
Even nog de agenda meegeven voor de geinteresseerden: De 13de januari ben ik normaal gezien weer in Belgie, tot en met de 17de 's middags. Daarna ga ik drie weekjes vakantie houden in Argentina. En dan zou ik de 11de februari weer een dagje thuis zijn alvorens weer naar Saudi te vliegen.
Tot dan.
Groetjes,
Wim
Even nog de agenda meegeven voor de geinteresseerden: De 13de januari ben ik normaal gezien weer in Belgie, tot en met de 17de 's middags. Daarna ga ik drie weekjes vakantie houden in Argentina. En dan zou ik de 11de februari weer een dagje thuis zijn alvorens weer naar Saudi te vliegen.
Tot dan.
Groetjes,
Wim
Tuesday, October 23, 2007
Het nieuwe hoofdstuk
Beste familie, vrienden en kennissen,
om de jullie toch een beetje op de hoogte te houden van wat er allemaal gebeurt in mijn leven heb ik besloten de blog terug wat up to date te houden. Zoals de meesten van jullie ondertussen wel weten ben ik tegenwoordig dredging superintendent bij Jan De Nul. Deze job zal mij minstens negen maanden per jaar van huis weghouden, dus als jullie eens op een dood moment denken: "hoe zou het met de Wim gesteld zijn??", kunnen jullie eens rap de blog raadplegen en dan zijn jullie weer op de hoogte. (Ik zal er proberen aan te denken de data dat ik in Belgie ook steeds op de blog te vermelden.) Het zal in ieder geval een heel ander soort verhalen worden dan degene over mijn Zuid-Amerika reis, gevuld met anekdotes over werk en stenen en modder enzo, maar ja, das nu eenmaal eigen aan de baggersector. In ieder geval tasten jullie dan niet helemaal in het duister. Verwacht wel geen grote en uitgebreide verhalen, en zeker geen al te frequente updates, maar gewoon af en toe een anekdote om toch niet volledig het contact te verliezen met het thuisfront.
Wim
om de jullie toch een beetje op de hoogte te houden van wat er allemaal gebeurt in mijn leven heb ik besloten de blog terug wat up to date te houden. Zoals de meesten van jullie ondertussen wel weten ben ik tegenwoordig dredging superintendent bij Jan De Nul. Deze job zal mij minstens negen maanden per jaar van huis weghouden, dus als jullie eens op een dood moment denken: "hoe zou het met de Wim gesteld zijn??", kunnen jullie eens rap de blog raadplegen en dan zijn jullie weer op de hoogte. (Ik zal er proberen aan te denken de data dat ik in Belgie ook steeds op de blog te vermelden.) Het zal in ieder geval een heel ander soort verhalen worden dan degene over mijn Zuid-Amerika reis, gevuld met anekdotes over werk en stenen en modder enzo, maar ja, das nu eenmaal eigen aan de baggersector. In ieder geval tasten jullie dan niet helemaal in het duister. Verwacht wel geen grote en uitgebreide verhalen, en zeker geen al te frequente updates, maar gewoon af en toe een anekdote om toch niet volledig het contact te verliezen met het thuisfront.
Wim
Thursday, June 14, 2007
That weary feeling!!
Hallo iedereen,
lang geleden dat ik nog eens iets geschreven heb, maar dat komt omdat wat bij betreft het reizen er op zit. Gelukkig zit de vakantie er nog niet op, hoewel mij een akelig gevoel steeds besluipt om mij er aan te herinneren dat het nog maar een dikke twee weekjes is. Na een lange reis met het openbaar vervoer van La Paz terug naar de grens met Argentinië, ben ik nog een paar dagen op de fiets gesprongen. Zeer op het gemakje terug naar San Salvador de Jujuy. Niet veel meer dan 300 km op vier dagen. Vandaar heb ik dan de bus terug genomen naar Mendoza, voor een kleine maand niksen. En nog eens eindelijk te kunnen genieten van goed eten. Ik heb hier dan ook de laatste weken echt niks anders gedaan dan goed eten en lekkere wijn drinken. Zalig om na een half jaar vrij intensief reizen eens volledig te kunnen ontspannen en voor de eerste keer mijn kleren eens in een kast te hebben liggen. En dat kan ik zo nog wel een weekje volhouden. Daarna trek ik een week naar Cordoba, om nog wat vrienden te bezoeken en het studentenleven van de stad een beetje te ontdekken (lees feesten als de beesten). Waarna ik toch wel richting Buenos Aires moet gaan om het vliegtuig te nemen. Als er niks grondig mis gaat ben ik de 4de juli terug thuis. Dus vanaf dan mogen jullie allemaal bellen om mij te laten weten hoe zeer jullie mij wel niet gemist hebben, en om hoe jullie allemaal zitten te wachten om mij eindelijk nog eens een pintje te kunnen trakteren.
Voor zover de blog voor deze reis. Er zal niets meer bijkomen. Ik hoop dat jullie er een beetje van genoten hebben en erdoor misschien geïnspireerd zijn geraakt om ook een stukje van de wereld te verkennen. Voor al degenen die binnenkort de rugzak of de koffer volstouwen: Safe travels. Voor al de anderen die dat niet van plan zijn.... DOEN!!
Tot binnenkort amigos!!
Voor de laatste maal: Chau chau, besitos y hasta luego!!
lang geleden dat ik nog eens iets geschreven heb, maar dat komt omdat wat bij betreft het reizen er op zit. Gelukkig zit de vakantie er nog niet op, hoewel mij een akelig gevoel steeds besluipt om mij er aan te herinneren dat het nog maar een dikke twee weekjes is. Na een lange reis met het openbaar vervoer van La Paz terug naar de grens met Argentinië, ben ik nog een paar dagen op de fiets gesprongen. Zeer op het gemakje terug naar San Salvador de Jujuy. Niet veel meer dan 300 km op vier dagen. Vandaar heb ik dan de bus terug genomen naar Mendoza, voor een kleine maand niksen. En nog eens eindelijk te kunnen genieten van goed eten. Ik heb hier dan ook de laatste weken echt niks anders gedaan dan goed eten en lekkere wijn drinken. Zalig om na een half jaar vrij intensief reizen eens volledig te kunnen ontspannen en voor de eerste keer mijn kleren eens in een kast te hebben liggen. En dat kan ik zo nog wel een weekje volhouden. Daarna trek ik een week naar Cordoba, om nog wat vrienden te bezoeken en het studentenleven van de stad een beetje te ontdekken (lees feesten als de beesten). Waarna ik toch wel richting Buenos Aires moet gaan om het vliegtuig te nemen. Als er niks grondig mis gaat ben ik de 4de juli terug thuis. Dus vanaf dan mogen jullie allemaal bellen om mij te laten weten hoe zeer jullie mij wel niet gemist hebben, en om hoe jullie allemaal zitten te wachten om mij eindelijk nog eens een pintje te kunnen trakteren.
Voor zover de blog voor deze reis. Er zal niets meer bijkomen. Ik hoop dat jullie er een beetje van genoten hebben en erdoor misschien geïnspireerd zijn geraakt om ook een stukje van de wereld te verkennen. Voor al degenen die binnenkort de rugzak of de koffer volstouwen: Safe travels. Voor al de anderen die dat niet van plan zijn.... DOEN!!
Tot binnenkort amigos!!
Voor de laatste maal: Chau chau, besitos y hasta luego!!
Monday, May 14, 2007
Friday, May 11, 2007
fotos copacabana and sailing
first two photos: of the fiesta
second two photos: me in my little sailing boat, sailing Lago Titicaca
WMDR 2
(for English, scroll down)
Aangekomen in La Paz, redelijk laat, zo rond een uur of zes. En aangezien ik geen kaart van de stad had en de bus voor de deur van een hotel stopte heb ik daar maar een kamer genomen. Iets kleins gaan eten en dan maar het bedje in. De volgende dag ben ik dan op zoek gegaan naar de meest bekende reisorganisatie om de Worlds Most Dangerous Road (WMDR) te gaan bemountainbiken. Organistie redelijk snel gevonden en dan maar de excursie voor de volgende dag geboekt (gisteren dus). Voor de rest heb ik wat door de stad gezworven en niet al te veel uitgespookt. Maar gisteren gebeurde het dus allemaal waarvoor ik eigenlijk naar La Paz gekomen ben. Met een groepje van een man of tien en twee gidsen de WMDR afgereden. Op centimeters afstand van afgronden van enkele honderden meters, en dat aan een serieuze snelheid. Ik moest zelfs regelmatig op de remmen gaan staan om de voorste gids niet voorbij te steken en dat terwijl ik toch wel een twintig kilo minder weeg dan hem. Lachen!! Het zeer kleine stukje dat bergop ging zelfs een klein raceje gehouden, maar aangezien de verkoudheid nog steeds niet honderd procent weg is, lukte het net niet. Nu ik heb mij dan ook niet tot het uiterste gedreven, maar het grappige was wel dat ik redelijk normaal boven kwam en de gids zich duizelig gereden had. Had mij misschien toch net iets verder in het rood moeten rijden hihi. In ieder geval een prachtige rit vol adrenaline op een weg waar een klein foutje meestal betekent dat je in een groten houten doos naar huis gaat. Ik heb er wel wat leuke fotootjes en filmpjes van, maar om die te zien zal je nog even moeten wachten. Ik zal proberen morgen wat fotootjes op de blog te zetten. In ieder geval een dag van genieten, en ja ik heb de meest gevaarlijke weg ter wereld overleefd!!! Dus wat dat betreft. Ik heb het lijstje met dingen die ik in Bolivia wou doen allemaal gedaan. Ik heb de grootste zoutvlakte ter wereld bezocht, ik heb gezeild op het hoogst bevaarbare meer ter wereld (fam. Bloemen: eat your heart out!!! haha, en opa+, bedankt voor al de zeillessen) en ik heb de meest gevaarlijke weg ter wereld afgefietst en ik kan het nog navertellen ook. Nu volgt nog een of twee daagjes La Paz, en dan begint de trek zuidwaarts.
kusjes,
Wim
Aangekomen in La Paz, redelijk laat, zo rond een uur of zes. En aangezien ik geen kaart van de stad had en de bus voor de deur van een hotel stopte heb ik daar maar een kamer genomen. Iets kleins gaan eten en dan maar het bedje in. De volgende dag ben ik dan op zoek gegaan naar de meest bekende reisorganisatie om de Worlds Most Dangerous Road (WMDR) te gaan bemountainbiken. Organistie redelijk snel gevonden en dan maar de excursie voor de volgende dag geboekt (gisteren dus). Voor de rest heb ik wat door de stad gezworven en niet al te veel uitgespookt. Maar gisteren gebeurde het dus allemaal waarvoor ik eigenlijk naar La Paz gekomen ben. Met een groepje van een man of tien en twee gidsen de WMDR afgereden. Op centimeters afstand van afgronden van enkele honderden meters, en dat aan een serieuze snelheid. Ik moest zelfs regelmatig op de remmen gaan staan om de voorste gids niet voorbij te steken en dat terwijl ik toch wel een twintig kilo minder weeg dan hem. Lachen!! Het zeer kleine stukje dat bergop ging zelfs een klein raceje gehouden, maar aangezien de verkoudheid nog steeds niet honderd procent weg is, lukte het net niet. Nu ik heb mij dan ook niet tot het uiterste gedreven, maar het grappige was wel dat ik redelijk normaal boven kwam en de gids zich duizelig gereden had. Had mij misschien toch net iets verder in het rood moeten rijden hihi. In ieder geval een prachtige rit vol adrenaline op een weg waar een klein foutje meestal betekent dat je in een groten houten doos naar huis gaat. Ik heb er wel wat leuke fotootjes en filmpjes van, maar om die te zien zal je nog even moeten wachten. Ik zal proberen morgen wat fotootjes op de blog te zetten. In ieder geval een dag van genieten, en ja ik heb de meest gevaarlijke weg ter wereld overleefd!!! Dus wat dat betreft. Ik heb het lijstje met dingen die ik in Bolivia wou doen allemaal gedaan. Ik heb de grootste zoutvlakte ter wereld bezocht, ik heb gezeild op het hoogst bevaarbare meer ter wereld (fam. Bloemen: eat your heart out!!! haha, en opa+, bedankt voor al de zeillessen) en ik heb de meest gevaarlijke weg ter wereld afgefietst en ik kan het nog navertellen ook. Nu volgt nog een of twee daagjes La Paz, en dan begint de trek zuidwaarts.
kusjes,
Wim
Sailing Lago Titicaca
(for English, scroll down)
Hallo iedereen. Ondertussen zit ik al enkele dagen in La Paz, maar ik ga jullie eerst het een en het ander vertellen over mijn verblijf in Copacabana, aan de oever van Lago Titicaca. Zoals ik al eerder geschreven had, was het mijn idee om daar een degelijke zeilboot te huren en een weekje het meer te bezeilen. Spijtig genoeg was er de mogelijkheid niet om een zeilboot met cabine te huren, dus dat plan is in het water gevallen. Wat ze wel hadden daar waren van die kleine houten schuitjes, net groot genoeg om met twee of drie een dagje te gaan zeilen. Ik heb mij dan maar een van die bootjes gehuurd voor twee dagen om op en af naar Isla del Sol te varen. Dit eiland is zowat de geboorteplaats van de Incagodsdienst en heeft zowat de oudste Incaruines die er op de wereld te vinden zijn. Normaal gezien met wat degelijke wind zou je er in zo een vier uur naar toe moeten kunnen zeilen. Op de heenweg was er echter zo weinig (lees zo goed als geen) wind, wat mij verplichtte zowat de helft te roeien. Het heeft mij dan ook van 7 uur 's ochtends tot 3 uur in de namiddag geduurd om het eiland te bereiken. Met wat hulp van enkele locals in ruil voor een fles cola het bootje op het strand gekregen en op zoek naar een hostel. Dat bleek dus allemaal zo moeilijk niet te zijn, maar na al die tijd in de boot en dan vooral door het roeien bleef er weinig energie over om dan die dag ook nog effectief het eiland te bezoeken. Wel heb ik die avond zowat de beste forel van mijn leven gegeten. En als de grote gourmant die ik ben vond ik alleen al die maaltijd reden genoeg om de trip te maken.
Die zelfde nacht brak er een serieuze onweerstorm los, die mij dan weer de hoop gaf dat de terugweg wat vlotter zou verlopen. 's Ochtends dan maar het eiland verkend in vreselijk weer met veel wind en regen. Gelukkig stopte het met regenen zo ergens rond de middag en zag ik mijn kans schoon om met een stevig windje terug te varen. Bootje terug het water in en zeilen maar. Nu had de boot de eigenaardige eigenschap dat wanneer je het roer in het midden hield de boot zich vrij snel tegen de wind indraaide. Het eerste derde van de terugrit heb ik dan ook het roer met twee handen moeten vasthouden, voet tegen de rand van de romp om de boot op koers te houden. Zalig stevig zeilen. Na ongeveer een derde van de rit sloeg het weer om en werd het mooi en zonnig, met nog steeds meer dan genoeg wind om mij rustig terug naar Copacabana te blazen. Dus zalig in het zonnetje, wind in de rug en aan ongeveer een km of 4 per uur terug naar het stadje. De terugrit heeft mij niet meer dan 3 en half uur geduurd. Zalig zeiltochtje. 's Avonds nog een pintje drinken en de volgende dag de bus terug naar La Paz.
Wim
hounestly, I'm a bit to lazy to write the entire story again in English, so a very short summary. Two days sailing on Lago Titicaca. First day very slow, lot of rowing. Second day great winds and back in Copacabana in less than 4 hours. Next day, bus to La Paz.
Wim
Hallo iedereen. Ondertussen zit ik al enkele dagen in La Paz, maar ik ga jullie eerst het een en het ander vertellen over mijn verblijf in Copacabana, aan de oever van Lago Titicaca. Zoals ik al eerder geschreven had, was het mijn idee om daar een degelijke zeilboot te huren en een weekje het meer te bezeilen. Spijtig genoeg was er de mogelijkheid niet om een zeilboot met cabine te huren, dus dat plan is in het water gevallen. Wat ze wel hadden daar waren van die kleine houten schuitjes, net groot genoeg om met twee of drie een dagje te gaan zeilen. Ik heb mij dan maar een van die bootjes gehuurd voor twee dagen om op en af naar Isla del Sol te varen. Dit eiland is zowat de geboorteplaats van de Incagodsdienst en heeft zowat de oudste Incaruines die er op de wereld te vinden zijn. Normaal gezien met wat degelijke wind zou je er in zo een vier uur naar toe moeten kunnen zeilen. Op de heenweg was er echter zo weinig (lees zo goed als geen) wind, wat mij verplichtte zowat de helft te roeien. Het heeft mij dan ook van 7 uur 's ochtends tot 3 uur in de namiddag geduurd om het eiland te bereiken. Met wat hulp van enkele locals in ruil voor een fles cola het bootje op het strand gekregen en op zoek naar een hostel. Dat bleek dus allemaal zo moeilijk niet te zijn, maar na al die tijd in de boot en dan vooral door het roeien bleef er weinig energie over om dan die dag ook nog effectief het eiland te bezoeken. Wel heb ik die avond zowat de beste forel van mijn leven gegeten. En als de grote gourmant die ik ben vond ik alleen al die maaltijd reden genoeg om de trip te maken.
Die zelfde nacht brak er een serieuze onweerstorm los, die mij dan weer de hoop gaf dat de terugweg wat vlotter zou verlopen. 's Ochtends dan maar het eiland verkend in vreselijk weer met veel wind en regen. Gelukkig stopte het met regenen zo ergens rond de middag en zag ik mijn kans schoon om met een stevig windje terug te varen. Bootje terug het water in en zeilen maar. Nu had de boot de eigenaardige eigenschap dat wanneer je het roer in het midden hield de boot zich vrij snel tegen de wind indraaide. Het eerste derde van de terugrit heb ik dan ook het roer met twee handen moeten vasthouden, voet tegen de rand van de romp om de boot op koers te houden. Zalig stevig zeilen. Na ongeveer een derde van de rit sloeg het weer om en werd het mooi en zonnig, met nog steeds meer dan genoeg wind om mij rustig terug naar Copacabana te blazen. Dus zalig in het zonnetje, wind in de rug en aan ongeveer een km of 4 per uur terug naar het stadje. De terugrit heeft mij niet meer dan 3 en half uur geduurd. Zalig zeiltochtje. 's Avonds nog een pintje drinken en de volgende dag de bus terug naar La Paz.
Wim
hounestly, I'm a bit to lazy to write the entire story again in English, so a very short summary. Two days sailing on Lago Titicaca. First day very slow, lot of rowing. Second day great winds and back in Copacabana in less than 4 hours. Next day, bus to La Paz.
Wim
Thursday, May 10, 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)
