Sand surfing

foto's: -sopa con pasta

-1000km

-begin van 360 graden (rest volgt bij volgende entry. Als je ze allemaal achter elkaar plakt krijg je een typisch beeld van de omgeving hier.)

pics: - sopa con pasta

-first 1000km

- start of a 360 deg panorama (rest of pics follow in new entry)

(for English, scroll down)

Hallo iedereen. Ik ben ondertussen in Tacuarembo aanbeland. Dat heeft mij toch wel drie dagen geduurd, maar het was dan ook zo een 280km, waarvan 120 onverhard, dus dat mag dan ook wel. De trip begon na mijn vertrek uit Sarandi, waar volgens de kaart de eerste 40km nog asfalt zou zijn... niet dus! Vanaf Sarandi tot 120km verder allemaal routa de tierra (aardeweg) zoals dat hier heet. Maar had toch niet een of andere onozelaar besloten om daar voor een km of 20 een verse laag grevel overheen te strooien. Met andere woorden, over die twintig km lag dus zo een 5cm dikke laag zeer fijne steentjes, dus het was zo een beetje als door zeer mul zand rijden. Ik kan u vertellen, vlotjes ging dat niet. De wielen gleden van de ene kant naar de andere en als je een beetje te fel stuurde gleed het wiel volledig weg, met het gevolg een volledige stilstand. Het voelde dan ook echt aan alsof ik met de fiets op een 'mooie' golf van zand aan het surfen was, en moest dan ook meer dan geregeld de voet(en) aan de grond zetten om mijzelf recht te houden. En na die kms los zand volgde de andere 100km met een opeenvolging van scherpe stenen, meer scherpe stenen en nog wat meer scherpe stenen. Ik zou willen zeggen dat we er heelhuids doorheen gekomen zijn, maar helaas. Bleek dat mijn achterste bagagedrager de marteling toch niet volledig zonder kleerscheuren had doorstaan, en was een van de baren in twee. Gelukkig niet de meest belangrijke, maar toch niet iets wat productief zou werken voor de rest van de reis. Na een dag van bijna 8 uur fietsen (u leest het goed, fietsen, niet onderweg zijn) ben ik dan aan het einde van de grevelweg geraakt. Ik wou al wat eerder stoppen, maar vond niet echt een geschikte kampeerplek. Bovendien was aan het einde van de grevelweg een meer, en het leek me wel leuk om aan de oever van dat meer mijn tentje op te zetten. Weer mis, bleek dat zo ongeveer de enige plaats in Uruguay waar niet wild gekampeerd mocht worden, en er werd zogezegd streng gecontroleerd door de politie. Dan maar het stadje in waar toch een camping bleek te zijn. En aangezien het seizoen nog niet aan de gang is hier, bleek die dicht te zijn. Toch liet de aardige, doch schele en simpele nachtwaker mij er gratis mijn tentje opzetten. Ik mocht zelfs gebruik maken van de 'sanitaire voorzieningen' maar buiten handen wassen daar niet veel meer te doen.

's Avonds daan maar weer het vaste menu klaargemaakt: sopa con pasa. Voor hen die geïnteresseerd zijn, hier volgt het recept... Men koke een liter water, gooit daar half pak pasta in en laat die tot op het randje gaar koken. Voeg op dat moment een pakje instantsoep met smaak naar keuze toe. Men koke dit nog een minuut of twee langer. Smakelijk! Voedzaam, geen verspilling van water en laat ons maar zeggen: eetbaar. Ook erg belangrijk, alles in 1 pot, dus weinig afwas.

De volgende dag dan maar weer verder. Gelukkig was het vanaf dan weer gewoon terug asfalt, en valt over die dag weinig te melden (wel het eerste duizendtal op de teller gezet, joehoew). Het uitzicht veranderde nog maar weinig en heb daarom op een redelijk typisch moment een 360 graden foto gemaakt, misschien dat het jullie een indruk kan geven van de wijdsheid van dit land. Echter 's avonds wordt het weer interessant. Zoals ik dat al eerder gedaan heb, stopte ik na zo een 100km in een klein dorpje en ging naar het politiekantoor om toestemming te vragen de tent op te zetten. Ze hadden een plaatsje voor mij ergens aan de rand van het dorpje, maar na wat onderling gediscussieer moest ik mijn tent maar in de tuin achter het politiekantoor neerzetten. Ik kan mij weinig veiliger plaatsen voorstellen om mijn tent op te zetten. Ik mocht zelfs hun persoonlijke douche gebruiken, wat wel zeer aangenaam was na twee vrij zware dagen. Na een kopje mate (soort lokale thee, maar smaakt veel beter dan thee) met de korpschef naar de lokale club (en nee dat is geen soort disco of naaktvermaak) waar ze als enige gerecht milanesa con pan hadden, oftewel schnitselhamburgers... droog. Een frisse pint erbij, en ik kon er weer tegen voor een tijdje. Die nacht ook voor de eerste keer een heldere nacht, dus kon voor de eerste keer de sterrenhemel eens goed bestuderen. En geloof me, er staan dus inderdaad veel meer sterren op het zuidelijk halfrond (misschien dat de lichtvervuiling ook wel wat minder is maar toch).

Vandaag dan maar de tocht verder gezet richting Tacuarembo, wat nog maar zo een 60km was. Veel van de stad heb ik nog niet kunnen zien, maar ik blijf hier nog een nachtje, dus kan morgen misschien wat indrukken van de stad vertellen. Wel heb ik denk ik zowat de enige mens in de wijde omtrek gevonden heb die aluminium kan lassen, en de bagagedrager is dan ook weer terug in orde.

Hello everybody

A little tale about my trip from Sarandi to Tacuarembo. It took me three days, but then it was about 280km, so I don't think that's to bad. According to my map, the first 60km should have been paved roads... think again. All unpaved roads for the first 120km. And some idiot decided it would be a good idea to cover the first 20km with a fresh new layer of durt. So there was about a 5cm thick layer of very fine pebbles spread out nicely across the road. I can tell you, it wasn't easy getting through that. My wheels kept sliding from one side to the other, and at times it really felt like surfing big sandy waves on a bike. Any sudden moves with the steering wheel and I came to a complete stop. I often had to put my foot on the ground, just to avoid kissing it in a not so french way. Fortunately, those sandy roads only lasted for about 20km, but the rest of the roads weren't much better. Instead of durt roads, they became rocky roads (and no, not as smooth as the icecream) with lots and lots of sharp, edgy big rocks and stones. I would like to say we came through this torture in one piece, but unfortunately, my rear luggage carrier broke. Luckily not at an important place, but still not very encouraging for the rest of my trip. But at Tacuarembo I did seem to manage to find the only person in the wide area who could weld aluminium, so that little problem is solved by now. After the first day, and a 120km on the counter, I stopped in a little town called San Gregorio, where a nice, though quite simple caretaker let me use a campsite for free which wasn't open to the public yet (the season hasn't started here yet).

The next day I cycled about a 100km without much spectaculair to tell you about. But during the evening it became interesting. As I did before, I stopped in a small town and went to the local policestation to ask for permission to pitch my tent there for the night. They first pointed me to a place at the edge of town, but after some discussion amongst themselves, they let me pitch my tent in their backyard. I was even allowed to use their shower. This was also the first clear night, so I finally could see the stars, and yes there are more on this side of the globe than on the northern hemisphere.

The following morning I continued my trip to Tacuarembo, where I found a room i a let's yust call it a nice hospedaje. Nothing fancy, but all the basics are there. I haven't seen much of the city yet, but as soon as i get an impression, I'll tell you about it.

Cheers

Wim