3012

(for English, scroll down)

Hallo iedereen,

(allereerst de excuses dat het zolang geduurd heeft, maar de internetverbinding heeft hier nogal wat kuren gehad waardoor ik deze entry drie keer heb moeten schrijven)

we zijn weer drie dagen verder en op die dagen heb ik toch wel ongeveer 370 km door redelijk extreme hitte geploeterd. Ik ben dan ook in de provincie Chaco aanbeland en meer bepaald de stad Restistencia. Dat is een stad meer westelijk dan ik oorspronkelijk in gedachten had, maar de omstandigheden leenden zich er wel toe. Bovendien leek me deze stad wat aantrekkelijker dan de hoofdstad van de vorige provincie en profileert Resistencia zich als een culturele stad, met verspreid over het hele stadscentrum meer dan 200 verschillende sculpturen van allerlei vormen en maten. Maar voorlopig genoeg over de stad, laat ik het maar eens over de tocht hiernaartoe hebben.

Het begon natuurlijk in Posadas op een laat ik maar zeggen typisch Latijns-Amerikaanse manier, namelijk zonder elektriciteit. Niet echt heel bevordelijk bij het inpakken als je bedenkt dat mijn 'hotelkamer' daar in Posadas niet meer was dan een veredelde cel van 5 vierkante meter zonder ramen in het hoekje van een parkeergarage. Dus met het hoofdlampje op de toepasselijke plaats mijn bagage bijeengezocht en een uurtje later dan gepland vertrokken. En ik moet zeggen, de weergoden waren mij gunstig. Ik had een lichte rugwind en het was nog niet snikkend heet (iets wat spoedig zou veranderen). Ik kan hiet niet met zekerheid zeggen, maar ik gok dat het maar ongeveer een 40 graden was 's middags dus ik voelde mij zelfs niet eens genoodzaakt om een siesta te houden. Bovendien was de weg als een bowlingbaan, vlak en rechtdoor. Na toch wel ongeveer anderhalve maand klimmen en nog wat meer klimmen een aangename verandering. En zoals het oude en afgezaagde gezegde ons leert: verandering van spijs doet eten. Dus het ging vlot, het ging snel, I felt like Speedy Gonzales. En toen bereikte ik de provinciegrens... Nu is er iets wat jullie moeten weten: ongeveer elke 50 km heeft de politie een wegblokkade ingesteld. Volgens mij hebben ze niet veel beters te doen dan de mensen wat lastig te vallen, maar bon. Normaal gezien mag ik met mijn fietsje er altijd gewoon rustig langs doorpeddelen, ze kijken zo eens wat nors en met een scheef oog, maar nooit een probleem. Nog nooit mijn paspoort moeten laten zien of dergelijke, altijd vlot kunnen passeren. Maar deze keer was het min of meer anders. Aan de blokkade stond een oudere en een vrij jonge agent, en blijkbaar was de oude agent niet in al te beste bui, want gewoonweg elke auto moest stoppen om de papieren te laten zien. En hij wuifde mij ook aan de kant. Eerst leek het of hij gewoon een praatje wou maken, maar toen kwam de aap uit de mouw. Hij vroeg om een typisch cadeautje uit België. Ik natuurlijk met de brede glimlach iets bedenkend, zeggend dat dat geen enkel probleem was, maar diep in mijn hoofd zat een stemmetje te roepen: HET IS GEEN CADEAUTJE ALS JE ER OM MOET VRAGEN, GIJ ARROGANTE OMHOOGGEVALLEN K*TAGENTJE!!!! En toen heb ik hem maar met een beetje spijt in het hart een medaillonnetje gegeven dat ik had meegebracht uit Santiago de Compostella, en wat ik eigenlijk had bedoeld om als cadeautjes uit te delen aan mensen die ik onderweg zou ontmoeten en die mij zouden geholpen hebben, of uiterst gastvrij zouden zijn of dergenlijke. En aangezien ik daar toch ook redelijk wat kms voor gefietst heb voelde het dus niet echt aangenaam om aan dat omhooggevallen stukje pretentie een van mijn (emotioneel) kostbare medaillonnetje te geven. Maar ik had nu eenmaal echt niets anders om uit te delen, tenzij ik het met geld zou kunnen oplossen, maar het leek mij nu niet echt verstandig om daar over te beginnen. Maar afin, van het moment dat meneertje zijn 'cadeautje' gekregen had, verdween elke interesse voor het verhaal of de tocht en mocht ik mijn ritje verderzetten. Wat dan misschien wel weer positief is voor de toekomst van het land, is dat de jongere agent alles met een zeer duidelijk afkeurende blik volgde. En ik ben vrij zeker dat die blik niet voor mij bedoeld was. Maar bon, na die onzin kon ik weer terug op pad.

En blijkbaar heeft al dat fietsen van de afgelopen weken toch wel een beetje aan mijn conditie gewerkt, want tegen het einde van de dag had ik zonder het goed en wel te beseffen toch meer dan 150km op de teller staan. Zoals wel meerdere fietsers dat hier geregeld doen (voor mij was het de eerste keer) zette ik mijn tentje op bij een tankstation met een zeer gastvrije en uiterst nieuwsgierige uitbater.

De volgende morgen weer terug op pad en ik kon al erg snel merken dat het een zeer warme dag zou worden. Maar een goede dag... Het begon al na 10km toen ik mijn eerste levende slang ben tegengekomen. Meestal hebben de niet-vliegende dieren die ik zie op de wegen zo ongeveer het uiterlijk van een pannenkoek met bessensaus afgetopt met een subtiel laagje vliegen en ander ongedierte. En hoewel deze slang er nog redelijk volumuneus uitzag ging ik er toch van uit dat dit 1.5m lange beestje haar laatste zucht reeds uitgeblazen had, waardoor ik zonder al te veel argwaan of voorzichtigheid er erg dicht langs afreed. En natuurlijk net op dat moment besloot dat diertje zich toch even om te draaien en zo een kleine beweging richting mijn benen te maken. Maar zoals ik reeds eerder verteld waren de wegen vlak en de snelheid hoog, dus ik was er langs voor het dier goed en wel ssss gezegd had. Maar toch wel even een secondje schrikken. Nu veel gevaar zou het zowieso niet met zich meegebracht hebben. De grote slangen zijn de wurgslangen, het zijn de kleintjes die gevaarlijk zijn. En van die gevaarlijke heb ik er zeeer veel gezien, maar gelukkig allemaal pannenkoek! Zo van die slangetjes met rode en gele gestreepte banden op het lichaam, van die beestjes die er voor zorgen dat je 's morgens niet meer opstaat. Maar de streek waar die zitten heb ik ondertussen achter mij gelaten. Dus al bij al weer een leuke belevenis. En de dag werd alleen maar beter. Tegen de middag, toen het wel erg warm begon te worden (denk aan 45 graden in zo een van die mooie afgeschermde witte huisjes, zonder de hitte van de zon of het asfalt) vond ik een estancia.

Beetje uitleg over wat een estancia is: Een estancia zijn de hereboerderijen van Zuid-Amerika. Allemaal grootgrondbezitters en redelijk wat van deze boerderijen bieden de mogelijkheid aan mensen om daar te komen logeren en te genieten van wat landelijke luxe en kalmte. Met andere woorden, zeer luxueuse, zeer gesloten gedoe! Maar ze hebben meestal wel een grote oprit (met een steeds gesloten poort) met aan de ingang een paar grote bomen die voor wat schaduw zorgen. Ideaal plekje dus om even uit te rusten en te eten. En terwijl ik daar 5 minuutjes zat kwamen de eigenaar en zijn zoons thuis met wat toeristen. En ik werd uitgenodigd om mee te komen lunchen. En een hongerige fietser zegt niet rap nee tegen een maaltijd. Dus ik mee de estancia binnen. (Eerste keer overigens) En ik kwam onmiddelijk in een heel andere wereld. Kort gemaaid groen gras, sproeiers overal, netjes verzorgde perkjes met allerlei exotische bloemen en dergelijke meer. Maar alvorens aan het eten te beginnen moesten de toeristen na hun ongetwijfeld zeer vermoeiende reis in de jeep toch even een duikje in het zwembad nemen. En bibi dus ook!!! En dat terwijl de wijn, de kaasjes, de salami, de crackertjes en weet ik wat nog allemaal meer klaar gezet werd door een legertje personeel aan de rand van het zwembad. Daarna natuurlijk aan tafel, in een prachtige oude eetzaal, vol artefacten en oude familie-erfstukken. Een buffet om u tegen te zeggen, gekoelde dranken, meer wijn en natuurlijk kilo's vlees. Voor hen die tijdens het lezen denken dat ik tegen het einde van de maaltijd natuurlijk al een half stuk in mijn voeten had: ik heb gedurende heel mijn verblijf op de estancia slechts 1 glas wijn gedronken! (maar wel lekkere haha) Ik ben niet zo onverantwoord dat ik op zo een hete dag een hoop wijn ga drinken terwijl ik weet dat ik daarna nog enkele uren op de fiets moet zitten in die hitte. Na het eten werd ik zelfs uitgenodigd om even een siesta te houden in een van de kamers. Ik mocht zelfs een douche nemen! Maar door al deze luxe en het eten viel ik natuurlijk als een blok in slaap en zat ik pas weer op de fiets tegen 6 uur. Dat hield ook in dat ik de voorgenomen overnachtingsplaats naar alle waarschijnlijkheid niet meer zou halen. En aangezien op de kaart er nu niet echts iets was aangeduid alvorens dat stadje vreesde ik al dat ik ergens mijn tent moest gaan opzetten tussen de slangen. Dus het ging weer redelijk snel! Maar zoals dat dikwijls is zijn dit soort dagen alleen maar gevuld met goede dingen. Na een tocht van toch weer mooi 100km kwam ik aan een gehuchtje van ongeveer 4 huizen, waaronder een comedor, of eethuisje. Dus daar ben ik dan maar gestopt met de vraag of ik mijn tentje mocht opzetten. Eerst werd er wat argwanend gekeken, maar een half uurtje later stond de tent op, had ik een douche mogen nemen en dronk ik een frisse pint! Wat kan het leven toch mooi zijn. Nog even wat gegeten (natuurlijk niet gekookt, ik kon met die gastvrijheid toch niet anders doen dan ook er voor te zorgen dat er wat geld in de kassa kwam hihi) en daarna de tent in. Maar zoals ik al geschreven heb, het was die dag vreselijk warm, en de nacht was niet anders. Alle mogelijke ventilatie open (wat in het geval van mijn tent kwasi hetzelfde is als buiten slapen, maar dan zonder muggen), naakt op de liner en het zweet droop nog in stroompjes van mij af. Erg goed geslapen heb ik dus niet.

De derde dag van de tocht kon ik 's morgens voelen dat het wat betreft hitte niet veel beter zou worden dan de dag ervoor. En dat was een understatement. Tegen 10 uur werd het al bijna onhoudbaar op de weg. Om het kwartier even 5 minuten stoppen om even af te koelen (en ik was het speciaal erg rustig aan aant doen om niet te oververhitten). Gelukkig was er ruim voldoende mogelijkheid op dat stuk van de rit om in de schaduw te gaan zitten. Tegen half twaalf kwam ik een kiosk tegen, onder een grote mangoboom. En deze bomen zorgen voor een zeer dicht bladerdek, dus ook een erg goede schaduw. Dus ik heb mij daar neergeplant, een paar cola'tjes gedronken en ik ben niet meer opgestaan voor vier uur. Tegen die tijd was ik het wachten meer dan beu en dacht dat het wel mogelijk was om weer verder te rijden. 5km verder zat ik terug in de schaduw! Gewacht tot 5 uur, mijzelf volledig natgespoten met een voorradige sproeier en terug op weg. Ik had in de gids gelezen (of althans dat had ik er uit opgemaakt uit de commentaar bij de twee steden) dat Resistencia waarschijnlijk een interessantere stopplaats zou zijn dan Corrientes, en Resistencia zorgde ervoor dat de rit voor de laatste dag 125 km zou zijn. En eenmaal de hitte weer wat minder was ging de rit ook weer voorspoedig. En het mooie is, toen ik de brug overstak die de provincie Corrientes met Chaco verbindt, stond er precies 3000km op de teller aan het einde van de brug, aan het bordje met de provinciegrens van Chaco. Nog 12 km te gaan en ik was in Resistencia. Daar ben ik nu al 4 dagen. Dat is 2 dagen langer dan gepland, en 1 dag langer dan gehoopt. 1 dag omdat het echt wel een leuk stadje is, en 1 dag om aan de fiets te werken. Een hoop technische onzin die ik jullie zal besparen, maar ik heb heel mijn vindingrijkheid moeten aanwenden om de problemen op te kunnen lossen (het juiste materiaal niet bij en hier nergens te koop). En het enige wat mis was, was een gebroken spaak! En dat was dan nog een beetje mijn eigen fout omdat ik die al meer dan een week niet meer aangedraaid had.

Maar dat was het dan al weer,

kusjes

Wim



Hello everybody,

I've arrived in Resistencia, which is 25km more to the west than Corrientes. It's a city full of statues and has quite a nice feel to it. It took me three days in quite extreme heat to get here, but we've arrived in two pieces (1 spoke broke haha) But I'd rather talk about the ride over here.

The first day started in a typical latin amercan fashion. Without power! So I had to gather all my equipment with little more than my headlight, which caused some delay, but not to much. One hour later than I had hoped I was on the road and I came up to one of the many roadblocks the police has around here. I'm sure all you travellers have encountered them numerous times. Usually, they yust let me ride along, without having to show my passport or checking by bags or anything. But this time it was a little bit different. There were two police officers (I'm not sure officers is the appropriate word in this case, but what the heck, always be polite) And the older one of the two signaled me to stop. At first it seemed as if he yust wanted to know about my trip, asking all kinds of harmless, interested questions, but after 5 minutes, his real purpose to stopping me popped up. He ASKED for a little present, something typical from Belgium. Now I yust stood there with a big smile on my face, saying, sure no problem, but in my head this little voice was screaming: IT'S NOT A PRESENT IF YOU ASK FOR IT YOU LITTLE IGNORANT POWER CRAZY PETTY EXCUSE FOR A MAN! But I yust went to the bank that morning, had a lot of cash with me, so I really didn't want him to go through my bags. So I gave him a little medaillon I brought with me from Spain, from one of my previous trips. Now I did bring these as little gifts for the nice and helpfull people I would meet along the road, and not to hand out to some *sshole. But ok, the little prick got his present and I could move on. The one positive thing about the experience was that the younger cop kept looking at him with a very disapproving face, which makes me hope that the culture of police is changing. But after that the day went smoothly and as for the first time this trip the road was as flat as a bowling alley, it went fast as well. At the end of the day I had 150km on the counter and I pitched my tent at a service station.

The second day, I could feel in the morning it would be a very hot day. And it started out rather special. After 10km, I saw a 1.5m snake on the road. Now usually the animals i see on the road are quite dead. So I assumed the same for this snake, although it was still quite voluminous (but it didn't move) But as i rode very close passed it, it started to make a little U-turn with its head and made a what I would call a little biting move. But as i wrote, the road was flat and the speed was high, so no problem there, excluded a slightly higher heart rate. At noon, I stopped at the entry of an estancia (Atalaya), where there allways some trees, to enjoy a bit of shadow and a bite to eat. And as I was sitting there for 5 minutes, the owner came home with some tourists. And they envited me to have lunch with them. And as I'm always hungry, I did'nt say no to that. So stepped into an entire different world than the one I've been travelling in so far. We had a little swim before luch, with some wine, some hors d'oeuvres, cold drinks, the works! And than lunch... a very nice buffet, great meat, great wines, beautiful beautiful setting, a world of luxury! And afterwards I could have a siesta in one of the rooms (with AC!!!!!!) and use the shower, man oh man. So after the cycling, the swim and lots of food, I fell asleep like a baby, and didn't wake up untill 6. Which took care of the heat problem, but it also made sure that I wasn't able to reach my destination for that day, which was still over 60km away, with only two hours of sun left (and still being quite sleepy) But fortune smiles on the brave and the ignorant and I'm a bit of both, so after 35 km there was a group of 4 houses, including one commedor. I was able to pitch the tent there, get a shower and have another nice meal. Ain't life sweet?

The third morning I could feel the heat again. And by ten o'clock it was getting quite nuts. I had to stop every 15 minutes to take a 5 minute cooling down break, and that while I was really taken it easy as not to overheat myself. So at 11.30 i stopped at a kiosk, got myself a coke and didn't get up again till 4 in the afternoon when I tought it would be possible to continue. 5km later I was back in the shade. So I waited till 5 o'clock, got myself completely soaked with some sprinkler and continued. At the end of the day, I had over 3000km on the counter, making this officially the longest (in km) trip I've ever done on my bike! At about 8 I arrived in Resistencia, where I'm spending my fourth day by now. 2 days longer than expected, 1 day longer than I wanted. One day because it is a nice town with a nice feel to it, and one day because I had to get very inventive in order to fix that spoke, as I didn't bring the tools to remove the cog wheels and the didn't sell those tools around here. Further more, the spare spokes i brought have the right length, but they are thicker than the once there are in now, so the didn't fit through the rim. I won't bore you with more technical stuff, but all together it made a full's day work for something that shouldn't cost more than 15 minutes in a nice professional bikeshop. (which doesn't exist around here!)

But that's all folks

Kisses

Wim